Als je het geluk hebt om een  lang leven te leven zonder noemenswaardige ziekten en op diverse manieren betrokken raakt bij belangrijke maatschappelijke ontwikkelingen kan je veel meemaken en erover vertellen. Zoals over onderwijs, opleiding, wetenschappelijk onderzoek, gezondheidszorg en sport alsmede zelfs over ontwikkelingen in de productie van brood. De vraag is of je dat alleen in familie- en kennissenkring moet doen of in een breder verband zoals dit boek. Twee oorzaken vormden de aanleiding om de verhalen op te schrijven. Mijn echtgenote en enkele familieleden hadden mijn verhalen al zo vaak gehoord dat mijn poging om in hun bijzijn nieuwe kennissen deelgenoot ervan te maken, dikwijls tot gevolg had dat  ze riepen: “Wim niet weer dat verhaal”. Later gevolgd door de opmerking: “Waarom schrijf je ze niet op.” De reden dat ik daadwerkelijk aan het schrijven begon, was de uitnodiging van de Vereniging voor Sportgeneeskunde (VSG) om  de 8^e Reijs Lecture  in 2013 te  geven. De voorbereiding daarvoor leverde veel stof voor nieuwe verhalen op, waaruit ik een keuze moest maken. Ik bewaarde de verhalen en liet een aantal ook aan vrienden of specifieke deskundigen lezen die mij aanmoedigden om ze in breder verband te publiceren.

Vrijwel alle verhalen houden ergens verband met bewegen en sport, sportgeneeskunde of cardiologie dan wel combinaties van die onderwerpen. Vandaar ook de titel van dit boek     “Sport-Hart” die  mede verwijst naar het onderzoek waar ik mij vele jaren mee bezig heb  gehouden: het Sporthart.

Een belangrijke drijfveer vormde tijdens het schrijven de parabel “Tamme ganzen” van Kierkegaard (1813-1855). Hij gebruikt daarin  het leven en vooral het vliegen van tamme en wilde ganzen als metafoor voor het menselijk gedrag. In dat verband zal hun  in formatie vliegen, met wisselende kopposities en waaiervormen, wielrenners, schaatsers en openwater-zwemmers direct aanspreken. Kierkegaard waarschuwt de wilde ganzen om niet te lang onder tamme ganzen te verblijven. Navraag bij de makers van het bekende IKON programma “Wilde Ganzen” leerde mij een andere benadering en wel om juist een wilde gans te vragen naar de tamme ganzen toe te gaan en ze te helpen.

Mijn leven nu overziende, realiseer ik mij dat ik  diverse malen bijna in de positie van een tamme gans heb verkeerd. Telkens weer kwam ik in aanraking en mocht ik werken met interessante,  daadkrachtige en intelligente mensen, die mij verder wilde helpen om mijn eigen “speelveld” te maken. Ik noem hen graag “Mijn wilde ganzen”. De belangrijkste daarvan is ongetwijfeld mijn vader geweest die in mijn vroege jeugd twee maal een verrassende wending aan mijn opleiding wist te geven, zowel op de lagere als de middelbare school.

Ik wens, vooral jongere lezers, veel ontmoetingen met wilde ganzen toe. Maar vergeet niet er zelf ook hard aan te werken. Wellicht leveren mijn verhalen daar inspiratie voor.